“Ik word blij als ik anderen gelukkig maak “.
Op tien-jarige leeftijd zó empathisch zijn dat je in staat bent je te verplaatsen in de belevingswereld van mensen met Alzheimer. En dan vervolgens besluiten iets voor hen te willen doen om ze blij en gelukkig te maken.
Heel normaal vindt hij zelf en beslist niet de allergrootste zaak van de wereld.
Dat menigeen daar anders over denkt, blijkt wel uit het feit dat hij werd verkozen tot vrijwilliger van het jaar 2023 in de categorie ‘jeugd’.
Daad bij het woord voegen
Benjamin Vening was nog maar acht jaar toen hij samen met zijn moeder regelmatig langs Zorghuis Twente Scholtenhagen kwam. Zij hardlopend en hij op de fiets ernaast. Toen hij zijn moeder zag zwaaien naar de mensen daarbinnen, ontlokte dat hem de vraag of zij hen kende. “Nee”, luidde haar antwoord, “maar soms maak je mensen heel blij met een klein gebaar”.
Benjamin: “Ik zag de mensen lachen en terugzwaaien. Ik zwaaide ook en merkte dat ik daar zelf ook blij van werd. Intuïtief begreep ik dat deze mensen niet meer alles konden doen wat ze wilden. Maar, in dat geval, dacht ik, is het onze taak het naar hen te brengen. Ik nam mij voor daar een keer iets te gaan doen. Een bingo organiseren, iets met muziek, een brief sturen of wat dan ook”.
Er ging een hele tijd voorbij waarin hij bleef zeggen dat hij het wilde – en dat was ook zo – maar het kwam er steeds niet van. Tot halverwege vorig jaar. Toen realiseerde hij zich dat hij de daad bij het woord moest voegen.
Een tien-jarige vrijwilliger
Met zijn oppas-moeder stapte hij er binnen en vertelde Antoinette Arink, vestigingsmanager, van zijn plannen. Ze stond wel even verbaasd te kijken. Vrijwilligers waren haar niet vreemd, maar een tien-jarige? Het werd haar echter al snel duidelijk dat het Benjamin menens was. Ze gaf hem haar kaartje mee met het verzoek dat Benjamin’s moeder contact met haar zou opnemen.
“Het was voor ons ook best heel spannend, want tja tien jaar. De meeste tien-jarigen hebben een korte concentratieboog en kunnen ook niet zo goed zefstandig dingen doen. Ze vragen steeds om bevestiging. Ik zei tegen haar dat het niet zo moest zijn dat zijn aanwezigheid het personeel meer werk zou geven in plaats van minder. En dus spraken we af dat we hem een kans wilden geven en het een paar keer zouden uitproberen. We constateerden al gauw dat als Benjamin het daarentegen eenmaal snapt en weet, hij heel zelfstandig werkt. De meesten die hem hier bezig zien, kunnen ook niet geloven dat hij nog maar tien is en zó zorgzaam en welbespraakt. Dat is werkelijk uniek”.
Natuurlijke, verzorgende eigenschap
“In het begin hebben we hem uiteraard op weg geholpen. We stelden bijvoorbeeld voor om te gaan puzzelen of sjoelen met één van de bewoners. Vanwege de wintertijd komt hij nu elke woensdag om half drie, zet dan direct koffie en thee en doet die in thermoskannen. Daarna gaat hij z’n rondje doen en maakt hij een praatje met de mensen. Vervolgens schilt hij met een paar bewoners fruit, deelt dat rond met iets te drinken, speelt spelletjes met de bewoners of hij gaat, als het weer dat toelaat, met iemand wandelen.
Hij beschikt over een natuurlijke, verzorgende eigenschap. Hij is zelf thuis de jongste en als gevolg daarvan werd en wordt er nog steeds in verhouding veel voor hem gezorgd. Daardoor leeft bij Benjamin het gevoel iets voor anderen te willen doen en betekenen. En dat gaat hem goed en gemakkelijk af.
Bovendien neemt hij dit heel serieus. Hij is trouw en verschijnt elke woensdag keurig op de afgesproken tijd. Toen de school een keer op woensdag een schoolreisje had georganiseerd, was hij geneigd niet mee te gaan omdat hij naar het zorghuis moest. Dat konden we hier uiteraard niet toestaan. Het is wèl een schoolgaand kind en dergelijke uitjes zijn ook belangrijk”.
Interactie
Bewoners en personeel zijn volgens Antoinette superblij met Benjamin. “Als hij binnenkomt, reageren bewoners direct, wat betekent dat ze hem herkennen. Nadat bekend werd dat hij de vrijwilligersprijs had gewonnen, maakten ze een slinger die boven de deur werd opgehangen. Ook zongen ze voor hem en ontving hij een aardigheidje. Hij is heel erg geliefd hier en net als andere vrijwilligers inmiddels een ondersteunende hulp voor het personeel”.
Het is volgens Antoinette mooi om te zien dat er een duidelijke interactie is ontstaan tussen Benjamin en de bewoners. “We hebben hier veel vrijwilligers en met een zekere regelmaat ook stagiaires die voor de zorg gekozen hebben. Maar zelfs deze 17-, 18- of 19-jarigen vinden het doorgaans lastig om contact te krijgen. Aanvankelijk moest ook Benjamin wennen aan sommige mensen, maar inmiddels kent hij ze en gaan dingen vanzelf.
De bewoners vinden het over het algemeen heerlijk om jonge mensen en kinderen om zich heen te hebben. Zij stralen een levendigheid uit wat ze fijn vinden”.
Krijg er iets voor terug
Elke woensdag om twaalf uur gaat zijn school uit. “Dan ben ik vrij. Voorheen hing ik dan wat op de bank of speelde buiten. Nu ben ik van drie tot vijf in het zorghuis. Ik mis daardoor niets en hoef er niets voor op te geven. Het is ook niet zo dat als ik dit niet zou doen ik drie keer zo slim zou zijn omdat ik meer tijd aan mijn huiswerk kon besteden, of dat ik gelukkiger zou zijn omdat ik andere dingen had kunnen doen. Integendeel, ik krijg er iets voor terug, want van anderen blij maken word ik zelf ook gelukkig”.
Hij geniet ervan om de bewoners aan het lachen te maken. Grapjes verzint hij ter plekke. Hij gaat er rond met drankjes, gesneden fruit, koekjes, haalt de lege kopjes weer weg, praat met de bewoners en doet af en toe een spelletje met ze. Als mensen geen keus kunnen maken, strijkt hij ze soms wel over de rug en moedigt ze aan om een keus te maken uit al het lekkers waar hij mee rond gaat.
Happy Stones
Vóór zijn vrijwilligerswerk probeerde Benjamin mensen ook al blij te maken. Via Happy Stones. Een Happy Stone is een steen die beschilderd is door iemand die hem ergens neerlegt om de vinder blij te maken. Benjamin maakte er een paar jaar geleden een aantal. Hij herinnert zich hoe hij eens in de verte een oud vrouwtje zag lopen, een steen op haar route legde en vervolgens zag hoe haar gezicht straalde bij het vinden van zijn steen. Dat motiveerde hem er meer te maken. Nu heeft hij daar niet meer zoveel tijd voor. Misschien gaat hij er van de zomer weer mee aan de slag, ook voor het zorghuis. Want creativiteit zit Benjamin in het bloed. Hij hoopt later kunstenaar te worden en als dat om een of andere reden niet lukt prof basketballer.
Niet zielig, maar gelukkig
Nu hij zo’n klein half jaar ‘meedraait’ is zijn visie wel wat bijgesteld. “Ik vond de mensen hier voorheen niet per se zielig, maar wel iets wat daarnaar neigt. Nu zie ik dat ze hartstikke gelukkig zijn. Ze lachen altijd, zijn vriendelijk, doen spelletjes en zijn elke keer weer blij als ze me zien”. Wel moet hij soms stiekem lachen als ze voor de zoveelste keer vragen hoe hij heet. “Ik merk wel dat ze heel veel vergeten, maar als ik er ben, zie ik dat ze me herkennen en het fijn vinden dat ik er weer ben”.
Op de vraag of hij begrijpt wat deze mensen doormaken, luidt zijn antwoord: “Ja, ik denk van wel. Daarom ook ben ik dit gaan doen. Als je aan het begin van je leven staat, is het heel fijn als je ‘n leuk leven hebt. Thuis, op school, met vriendjes of bij een vereniging. Je hebt dan nog een heel groot stuk van je leven vóór je liggen. Maar, voor deze mensen ligt het grootste stuk achter ze en ik vind dat ze ook dat laatste stukje nog gezellig moeten hebben met elkaar. En als ik daar aan kan bijdragen, hen gelukkig en dankbaar maak en hun lach zie, is mijn doel bereikt”.
Lees meer verhalen van de Ontmoeting
Volg het nieuws uit Haaksbergen
Tekst en foto: Hanneke Straten
Een productie van RTV Sternet