Niets is wat het lijkt.
Voor onze rubriek ‘De Ontmoeting’ praten we elke maand met iemand over zijn of haar levensvisie. Over valkuilen, tegenslag, teleurstelling, verdriet, geluk, kansen en hoe daar mee om te gaan. Ieder mens krijgt er vroeg of laat mee te maken. Het zou fijn zijn als we van elkaar kunnen leren. Van andermans fouten, maar evenzeer van iemands opstekers zodat we van en met elkaar groeien en wijzer worden.
Hopelijk inspireren deze verhalen ons om de wereld waarin we leven met elkaar een beetje mooier te kleuren.
“Niets is wat het lijkt”. Het zou een pakkende titel zijn voor een boek, maar het zijn woorden opgetekend uit de mond van de man die eind vorig jaar vijf minuten spreekrecht nam in de Haaksbergse gemeenteraad. Daar confronteerde hij burgemeester en wethouders met enkele feiten uit het Pfizer-rapport inzake de Covid-19 vaccinatie. Een filmpje daarvan ging viraal, is alleen al via Twitter (nu X) 212.000 keer gedeeld en in zeventien talen vertaald. Als gevolg daarvan ontving hij reacties uit onder meer Canada, Japan, Duitsland en Groot-Brittannië. Ook heeft zijn initiatief – de eerste actie op lokaal niveau – inmiddels al in meer dan zeventig van de 342 Nederlandse gemeentes navolging gevonden. Daarmee liet hij zien dat – behalve landelijk protest – ook op gemeentelijk niveau wel degelijk kan worden op gestaan.
Tijd voor een gesprek met deze inspirator.
Ton Koenderink zet als eigenzinnige, nuchtere Twentenaar zijn woorden kracht bij als hij direct met opgestoken wijsvinger verkondigt géén Corona-ontkenner te zijn. “Al wat ik in die vijf minuten gedaan heb, is feiten aanhalen die zwart op wit in het rapport te lezen zijn”.
Een rapport dat – als het aan Pfizer had gelegen – pas over 75 jaar openbaar zou worden gemaakt. Artsen en professoren van over de hele wereld eisten echter direct inzage in het 450.000 pagina’s tellende document. En zo kon het gebeuren dat op 17 november 2020 een rechtbank in Texas oordeelde dat de Amerikaanse Voedsel en Warenautoritiet (FDA) het document versneld diende vrij te geven. Dat gebeurde uiteindelijk op 30 april 2021.
Hij was naar eigen zeggen één van de eersten in Nederland die het rapport ontving. “Ik heb heel veel contacten, wereldwijd, en iemand binnen Pfizer heeft het mij nog diezelfde avond toegestuurd. Ik heb 54.000 pagina’s doorgenomen. Dat kostte me ‘n jaar en pas toen heb ik gebruik gemaakt van mijn spreekrecht in de raad. Dat was ik aan mijzelf verplicht. Als ik onrecht zie, sta ik op. Dat is altijd zo geweest. En dat geldt ook met betrekking tot Covid-19, het vaccin, het stikstofdossier en zoveel meer. Als mensen zelf geen onderzoek doen noch zich inlezen, kan ik niet stilzwijgend toekijken en afwachten. Misschien is dat te verklaren door het Twentse Noaberschap waarmee ik ben groot gebracht. Hier zijn we er voor elkaar. Ook, of misschien wel vooral, in tijden van nood”.
Geschiedenis
Geboren in Haaksbergen groeide Ton op in een ouderwets, Twents gezin. Zijn ouders hadden een eigen zaak en waren er voor hun kinderen. “Ik heb het geluk gehad dat zij bij huis werkten. Daardoor was tenminste één van hen altijd voor ons daar. Dankzij de waarden en normen die zij ons mee gaven, hebben wij ons ontwikkeld tot evenwichtige mensen die bereid zijn een ander te helpen en er voor elkaar zijn. Mijn generatie – ik ben van 1972 – zit natuurlijk wel op een scheidslijn, want sindsdien werken ouders meestal allebei en moeten kinderen naar de opvang. En dat is geen gelukkige ontwikkeling. Wie een kind op de wereld zet, dient zich te realiseren daarmee een enorme verantwoordelijkheid aan te gaan. Sinds de 70-er en 80-er jaren van de vorige eeuw kwam die verantwoordelijkheid meer en meer op het bordje van scholen en kinderopvang terecht omdat ouders werden gestimuleerd beiden te werken. Met alle gevolgen vandien. Als je kijkt naar de problematiek waar kinderen tegenwoordig mee te maken krijgen, stuit je op cijfers en feiten die er niet om liegen”.
Na Economie en Recht, stortte hij zich op Communicatiewetenschappen en Toegepaste Psychologie. Voor alles studeerde hij Cum Laude af.
Achtenhalf jaar hield hij het vol als werknemer in dienst van een bedrijf. Op 24-jarige leeftijd – we schrijven 1996 – startte hij een eigen Adviesbureau. Daarmee helpt hij tot de dag van vandaag bedrijven te reorganiseren, herstructureren, fuseren, enzovoort.
Rond 2016 werd hij commissielid van De Actieve Partij Haaksbergen (DAP) waarvoor hij drie jaar later weer bedankte. “Ik vond het een soort koehandel. Als jij hierin meegaat, zeggen wij ja tegen jouw plannen. Ik ben rechtlijnig, misschien wel te rechtlijnig. Voor mij is goed, goed en fout, fout. Daartussen bevinden zich zeker wel grijze gebieden, maar hoogst zelden. Ik ben er achter gekomen dat ik sowieso niet veel heb met de politiek, en zeker niet met die van Haaksbergen”.
En dan is er natuurlijk zijn grote hobby: paarden. Hij heeft er vier met nationale èn internationale wedstrijden op zijn naam.
Zoals bekend heeft Covid-19 meer dan wat ook een tweespalt in de samenleving teweeg gebracht. Het gros van de mensen vertrouwt op de overheid en haar aanpak en maatregelen en daartegenover staat een veel kleiner percentage mensen dat daar ernstig aan twijfelt. In de volksmond wordt deze groep weg gezet als complotdenkers of wappies.
“Compleetdenkers”, corrigeert Ton, “dat is een betere omschrijving voor wie ze zijn. Ik zeg het nogmaals, wie onderzoek doet en zich inleest, komt vanzelf tot de conclusie dat er heel veel niet klopt. Dat niets is wat het lijkt. Ik begrijp dat niet. Wie zich openstelt en luistert, zal beamen dat die zogenaamde complotdenkers door de bank genomen zeer goed geïnformeerd zijn. Het gros van de mensheid vertrouwt gezaghebbers. Maar, dat zijn niet zelden mensen zoals jij en ik die via vriendjespolitiek via de achterdeur binnen komen en totaal niet onderlegd zijn voor de hun toebedeelde taken. Ik ga hier geen namen noemen, maar de lijst van mensen die van toeten noch blazen weten en toch invloedrijke posten bekleden is lang, zeer lang. En die moeten over mijn gezondheid beslissen, mijn leven bepalen? Ik kan niet begrijpen dat mensen dit toe laten. En dat gebeurt niet alleen in Nederland hoor. Qua regering is geen enkel land wat het lijkt. Nog dezelfde nacht dat het filmpje viraal ging, belde een Japanse minister mij en hebben we een lang gesprek gevoerd met elkaar”.
Verzetsgemeente
“Ik heb burgemeester en raadsleden wakker willen schudden. Hen willen motiveren hun huiswerk te doen en ze verantwoordelijk te houden voor datgene waarvoor ze zijn aangesteld: het welzijn van hun burgers, de Haaksbergenaren”.
Wie er eind vorig jaar bij was, heeft Koenderink in zijn vijf minuten spreekrecht het volgende kunnen horen zeggen: “Van de eerste 45.000 gevaccineerde mensen kregen er 42.086 direct in de eerste drie maanden bijwerkingen. Wereldwijd overleden 1223 van hen in die zelfde periode. Dat is 2,91%. (Vóór Covid, stopten ze met een middel zodra er één dode viel). Het Hooggerechtshof in Amerika heeft ondertussen beslist dat de spuit geen vaccinatie mag heten. Ik noem het inmiddels een gifprik. We zouden ons laten ‘vaccineren’ voor onze opa’s en oma’s, voor de zwakken en ouderen, voor elkaar. Maar, een Europees parlementariër heeft Pfizer en Moderna gevraagd of dit middel tegen transmissie is. Het antwoord luidde: Nee, dit middel is nooit bedoeld om transmissie tegen te gaan. Dat betekent dus dat ik – in tegenstelling tot wat wij te horen kregen – een ander niet bescherm als ik mij laat vaccineren. Sindsdien heeft de mensheid te maken met meer kankergevallen, jonge gezonde mensen die overlijden aan hartproblemen en veel meer doodgeboortes. Van de 45.000 mensen die dubbel geprikt zijn, kregen 3046 van hen alsnog Covid.
Dit is een wereldwijd, landelijk, en dus ook plaatselijk beeld. Overal waar gevaccineerd is, laten de cijfers een identieke ontwikkeling zien. In arme delen van de wereld waar niet of minimaal werd gevaccineerd, blijven dergelijke cijfers uit”.
“Gelukkig”, zegt hij, “is Haaksbergen van oudsher een verzetsgemeente. Ze heeft de reputatie zich niet zonder slag of stoot ergens bij neer te leggen. Dat gold ook voor de Covid-19 vaccinatie. Ik kan je vertellen dat 9000 18-plussers van de 24.500 inwoners zich niet hebben laten vaccineren. Dat is maar liefst ruim 36 procent”.
Terwijl cijfers, informatie, citaten en statistieken mij om de oren vliegen, maakt hij ondertussen een bijzonder potje thee voor mij. Ik weet sinds ‘n paar dagen dat ik de ziekte van Lyme heb en voel me niet bijster goed. “Wacht maar”, zegt hij en duikt de keuken in. Een kwartier later staat er een heerlijk kopje thee voor mijn neus. “Speciaal voor jou”, zegt hij, “precies wat jij nu nodig hebt”. Ik proef en behalve dat het verrukkelijk smaakt, voel ik direct de weldaad in mijn lijf.
“Ik heb honderdvijftig kruiden in mijn keukenkast. De natuur heeft veel te bieden. Het ligt niet in mijn aard – ook al door mijn opvoeding – om daar geen gebruik van te maken. Ik probeer altijd zo zuiver mogelijk te koken. Geen kant en klare producten. Wat thee betreft bijvoorbeeld, maak ik een mix gebaseerd op wat iemand nodig heeft.
De meeste mensen zijn dat vertrouwen in zichzelf kwijt geraakt en geven daarmee de regie over hun lijf en leven uit handen.”
Ook krijg ik alles te horen over stikstof, NOx en NH3. Zo weet hij te vertellen dat kroos – de kleine, drijvende plantjes op onze vijvers, sloten en poelen – de meeste CO2 opneemt, gevolgd door knolgewassen, grasland en bos. “In die volgorde, wel te verstaan”, benadrukt hij met klem. “Onze uitstoot van NOx via auto’s, fabrieken en vliegtuigen en dergelijke wordt opgevangen in de gewassen van boeren. En dan moeten de boeren weg? Het is een schande en oerdom. Rob Jetten zou zich moeten schamen”.
Het spreekt voor zich dat ook het onderwerp migratie niet onbesproken blijft. “Iemand die vlucht uit zijn of haar land omdat het daar om wat voor reden dan ook gevaarlijk is, moet geholpen worden”, vindt hij. “Maar, over het hoe kunnen we van mening verschillen. Het heeft totaal geen zin – het is zelfs dom – om iemand uit bijvoorbeeld Eritrea of Somalië Nederland binnen te laten. Je haalt deze mensen weg uit hun cultuur, klimaat, weg van bekenden, vrienden en landgenoten en deponeert ze in een ver, koud land waarvan ze niets begrijpen. Een land met een totaal andere cultuur, totaal andere waardes en normen. Het is wachten op problemen. Die doorgaans getraumatiseerde mensen leven hier geïsoleerd, spreken de taal niet en leven hier doorgaans nog steeds aan de onderkant van de samenleving. Hoe dom wil je het hebben? Die mensen moet je in buurlanden opvangen. In landen die dichter bij hun eigen cultuur staan, waardoor ze zichzelf niet helemaal verliezen. Nederland kan daar financieel aan bijdragen en dan helpen wij ze ook”.
Toekomst
Hoe ziet hij onze toekomst? “Mooi”, antwoordt hij opgewekt. Ik sta perplex. Met alle hedendaagse, wereldwijde problemen voorzien nog maar heel weinig mensen een mooie toekomst. Leg uit, vraag ik hem. “Er is een oplossing”, verklaart hij in alle rust, “maar die komt niet vanuit de politiek. Die komt van de mensen zelf. Mensen moeten en zullen tot het uiterste gedreven worden. Ik klap niet uit de school als ik zeg dat die ontwikkeling al lang aan de gang is. Overal zijn problemen, overal is chaos en overal staan mensen meer en meer op. Stikstof, klimaat, immigranten, inflatie, het Journaal gaat er dagelijks over.
Wie denkt dat de oplossing in windmolens en zonnepanelen zit, dient zich nog maar eens achter de oren te krabben. Weet je hoeveel PFAS er in die wieken zit? Dat wordt het nieuwe asbest van de aarde. Met het groeiende aantal oplaadbare accu’s, electrische auto’s en zonnepanelen is het wachten op de talloze branden die ongetwijfeld komen gaan.
Nee, mensen zullen het niet meer pikken. Er gaat een omslag plaatsvinden. Overal beginnen mensen te beseffen dat ze vals zijn voorgelicht. Op dat moment gaan ze zich wèl inlezen en praten met anderen die dat al eerder deden, de zogenaamde wappies. En ze gaan zich met elkaar verbinden. Er gaat de komende jaren veel gebeuren en veranderen. Maar, niet met de huidige regering. En ook niet met een in november nieuw gekozen vertegenwoordiging. Geen van de mensen die daar rondloopt, gaat een verschil maken. Dat te hopen of verwachten is een illusie. Iedereen die daar nu zit, moet en gaat weg. We gaan een heel andere tijd tegemoet. Den Haag zal niet langer souverein zijn. Provincies gaan zich afzetten en hun eigen beleid vormen, langs de overheid heen of wellicht parallel aan Den Haag. En dat gaat zelfs resulteren in een nieuwe grondwet”. Hij lijkt volkomen overtuigd van zijn eigen gelijk als ik hem hoor zeggen “en in 2027 is het zover. Met misschien minder luxe dan nu, maar dat is helemaal oké”.
Al ben ik niet in staat alles wat hij zegt te verifieëren noch te weerleggen, klinkt veel logisch en aannemelijk. Dat is trouwens iets wat me vaker opvalt aan mensen die anders en zelf durven te denken: ze zijn vrijwel zonder uitzondering intelligent en breed onderlegd. En ik zou er hier en nu in elk geval voor willen pleiten om elkaar het voordeel van de twijfel te gunnen. Wie kan met zekerheid zeggen de waarheid in pacht te hebben? De tijd en dus ervaring ontbreekt ons. Over 75 jaar is alles wellicht glashelder, maar dan hebben we te maken met verjaring en de meeste betrokkenen zijn sowieso tegen die tijd dood.
Als ons gesprek ten einde raakt, merkt hij terloops op: “Maar je voelt je beter dan toen je hier binnen kwam”. Ik kijk hem verbaasd aan. Ik voel en, verdomd ja, ik moet toegeven dat hij gelijk heeft.
We lopen nog even rond op het vijf hectare grote stuk land. Hij neemt me mee naar de groentetuin. In het midden is een romantisch zitje gemaakt. “Hier begin ik – met ‘n kop koffie – elke ochtend om vijf uur de dag”. Uiteraard laat hij mij ook de paarden zien in de stal. Ze reageren direct als hij binnenkomt en er hangt een waarneembare, wederzijdse liefde in de lucht. We lopen door naar het bos waar de Japanse Duizendknoop staat. “Veel mensen willen hem niet in de tuin. Ik ook niet, want hij woekert snel, maar hier in het bos heb ik hem onder controle”. Hij trekt twee planten los en geeft mij de houterige wortel mee. “Hier moet je de komende tijd thee van trekken”, zegt hij. “Elke dag ‘n stukje van zo’n twee centimeter. Het ruimt alles wat de antibiotica heeft laten zitten, op. Als je meer wilt, kom maar gerust weer, maar dat heb je niet meer nodig”, verzekert hij mij.
En met die woorden in gedachten en de wortels in mijn hand neem ik even later herboren afscheid van een enerverend en opmerkelijk mens.
Volg het nieuws uit Haaksbergen
tekst en foto: Hanneke Straten