U kent Ton van Rijswijk ongetwijfeld van zijn wekelijkse interviews met burgemeester en wethouders van Haaksbergen. Deze keer wil hij iets anders met u delen, vanuit zijn ervaringen als taalcoach. Hoe een statushouder de kabinetscrisis beleeft.
Los van mijn bezigheden als vrijwillig journalist voor RTV Sternet heb ik nog een rol als vrijwilliger in Haaksbergen: ik ben taalcoach voor een statushouder, die hier al een paar jaar woont en volop bezig is zijn integratietraject af te ronden. Tijdens een van de wekelijkse “lessen” liet hij blijken bezorgd te zijn over de politieke ontwikkelingen en de maatschappelijke verharding, zowel in Nederland in het algemeen als in Haaksbergen. Ik vroeg hem of hij zijn gevoelens op papier zou kunnen zetten. Hij deed dat, nog een beetje geholpen door een vertaalprogramma. Hij kan al heel goed vertellen wat hem bezig houdt. Dat doet hij ook in onderstaande tekst. Oh ja, hij heet Sadik. Dat is niet zijn echte naam, die hou ik voor me vanwege de privacy. En ja Sadik vertelt niet graag, dat hij in zijn geboorteland ook gemarteld werd in de gevangenis. In zijn tekst volstaat hij met ‘ik werd slecht behandeld’.
Niemand verlaat zomaar zijn thuis
Onlangs zag ik op YouTube het nieuws: de Nederlandse regering is gevallen. Wilders stapte uit de coalitie, en daarom komen er nieuwe verkiezingen. Ik heb zowel Timmermans als Wilders gehoord. Timmermans komt op mij over als een gematigde politicus. Hij praat rustig, zoekt naar oplossingen en probeert mensen te verbinden.
Wilders daarentegen spreekt vaak met harde woorden. Hij wil bijna niemand die geen Nederlander is in Nederland laten wonen. En dat maakt mij bang. Ongeveer vier jaar geleden moest ik mijn land verlaten. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat ik geen andere keus had. Ik ben slachtoffer geworden van onrecht: ik werd vals beschuldigd van lidmaatschap van een terroristische organisatie, ik heb bijna drie jaar onschuldig in de gevangenis gezeten en werd daar slecht behandeld. Ik ben gevlucht om mijn leven te redden.
In Nederland heerst rechtvaardigheid. Iedereen is gelijk voor de wet. Mensen respecteren elkaar en ik voel me hier veilig. Ik heb een goede gastheer ontmoet die mij geholpen heeft. Dat heeft mij geïnspireerd. Ik wil niet alleen een goede gast zijn, maar uiteindelijk ook zelf een goede gastheer worden. Ik wil bijdragen aan de samenleving die mij heeft opgevangen.
Daarom leer ik de taal, respecteer ik de wetten en werk ik hard aan mijn integratie. Ik wil ook graag werken, mijn eigen geld verdienen en meedoen in de maatschappij. Ik geloof dat elke vluchteling zich moet inzetten om te integreren en zich aan de regels van het land te houden.
Maar ik heb ook een vraag aan politici die zeggen: “Jij hoort hier niet, kom niet naar mijn land!” Waarom zeggen jullie geen “Stop!” tegen oorlogen? Waarom spreken jullie niet net zo krachtig tegen onrecht, dictatuur en wetteloosheid? Als mensen veilig zouden zijn in hun eigen land, zouden ze niet vluchten. Niemand wil zijn thuisland achterlaten – tenzij het echt niet anders kan. Ik hoop dat we als mensen meer empathie kunnen tonen. Dat we proberen elkaar te begrijpen, voordat we oordelen.
Wanneer ik Wilders op tv zie, word ik eerlijk gezegd bang. Het voelt soms alsof hij mij niet als mens ziet. Alsof hij mij iets zou aandoen, als hij me op straat zou tegenkomen. Maar ik wil niet bang zijn. Ik wil bouwen aan een nieuw leven. Niet als last, maar als waardevolle nieuwe inwoner. Niet als vreemdeling, maar als gast die uiteindelijk ook een gastheer wordt.
Volg het nieuws uit Haaksbergen
Tekst: Ton van Rijswijk
Eindredactie: Michel van der Voort
Een productie van RTV Sternet